Opis:
Reliktowa odmiana polskich kaczek domowych, wielokrotnie opisywana w dawnej literaturze o tematyce hodowlanej, m.in. przez Józefa Victorini w 1921r., Maurycego Trybulskiego w 1939r., Czesławę Gibes w 1954r., w zbiorczej pracy Zofii Czarnowskiej, Czesławy Gibes, Jana Nawrockiego i Lucyny Wiśniewskiej w 1961r. oraz przez dr Adama Mazanowskiego i dr Witolda Trippenbacha w 1969r., jako najchętniej i najpowszechniej hodowana na polskich wsiach, występująca w wielu odmianach barwnych, jednak główną stanowi barwa dzika. Niegdyś najbardziej liczne wśród kaczek hodowlanych w naszym kraju, z biegiem lat wyparte przez odmiany towarowe.

Kaczka średnio ruchliwa o umiarkowanym poziomie aktywności, łatwo dostosowująca się do warunków środowiskowych o bardzo dobrej odporności na polskie warunki klimatyczne. Doskonale znosi mroźne nawet zimy w nie ogrzewanych wolierach ze względu na obfite, sprężyste upierzenie z wyjątkowo gęstym puchem, porównywalnego z gęsim. Wykazuje się również doskonałą naturalną odpornością na choroby.
Niezbyt krzykliwa o spokojnym, zrównoważonym temperamencie, łatwo odnajdująca się w nowych warunkach.

Niewygórowane potrzeby żywieniowe oraz zarówno chęć jak i zdolność samodzielnego wyszukiwania pożywienia są jej dodatkowym atutem.
Mięso o wysokich walorach smakowych z bardzo niskim otłuszczeniem – kaczka ta nie posiada naturalnej skłonności do odkładania tłuszczu.

Wrażenie ogólne:
Kaczka średniej wielkości o harmonijnej budowie ciała, w typie ogólnoużytkowym o dumnej postawie, wyglądem zewnętrznym nawiązująca do dzikiej Kaczki krzyżówki.

Odmiany barwne: zarejestrowane: sarnia, srebrzysta, dzika.

Masa ciała: kaczor 2500-3000g, kaczka 2200-2600g.

Nieśność roczna: ok. 150-180 sztuk.

Masa jaja: ok. 80-90 gram.

Barwa skorupy jaja: mleczno-biała do jasno kremowej.